O zo glorieuze zonnekloppers, schansvreters en ander dolend dansfruit

De vrijdag heeft ons tot in de poriën genesteld. De hemel spuugde goud, de crossbaan ruiste van opwinding. Hannah Mae legde haar stem als een warme washand op onze zwelgende ziel. Gavin DeGraw smolt moeiteloos samen met de symbiose van grooven en stoeven. Het was gewoonweg onbeschoft fraai.
De zon streelde jullie huidjes met onstuimig veel tederheid. Het soort zon dat je viert. Madness kliefde de avond met ritme en rook, gesmeed op het aambeeld vanuit Caïro. Bökkers blies de geesten uit het gras en op de theaterweide werd de grens tussen verzinsel en waarheid met kleurkrijt uitgeveegd. En ons Rikie? Die was weer zoals uit het boekje van vroeger, jullie Zwarte Crossers aan het kietelen. Donnie en kameradees stoefde alsof de speakers op haar laatste adem walmde. En Paul Elstak (XXL)? Die sneed het slotakkoord open met een rapier van pomp en prikkel.
En ja, we lieten weer een berg juweeltjes liggen. Dat hoort zo. De Zwarte Cross is geen lijst, het is een kolkende vloed van jewelste. Je hoeft niet alles te zien. Je hoeft jezelf alleen maar vogelvrij te bewegen in het moment dat zich aandient.
En zoals geldt voor al deze onstuimige dagen: slapen is voor oktober, als de lucht nat is, de dagen kruimelen en je jezelf moet herinneren hoe het ooit gloorde. Want het gloort! Pak die zaterdag, knasterds!