DeWolff

Zonder te spieken denk je bij DeWolff aan puristen, suède, vintage, gitaren, Hammond, sparkle drumkits, wapperende manen, analoge shit, geen commerciële concessies, cannabis, soul, shag in je baard, bloemen in je haar, seventies, jams, inbreed, grenzeloos, psychedelica, klaterende kermisringen op oude Gibsons, Allman Brothers, Woodstock, classic rock songs, boogie… tja, we ontkomen niet aan dit rijtje zaligheden. Het zijn clichés, maar ze zijn zo lekker en allesbehalve talrijk in het hedendaagse muziekcircuit. Deze rekkels spelen hun hele jonge leven al samen, hebben iets van tien platen opgenomen (waarvan eentje met Black Keys producent Mark Neill), drie ouderwetse kneiters van liveplaten uitgebracht, zijn hard en nog beter geworden van het vele touren, hebben inmiddels een fijne analoge studio waar ze niet alleen zelf opnemen, maar waar al meerdere pareltjes van de band rolden. Damn, deze kerels gaan er vol voor en in. Pure liefde voor muziek. Oja! Een Edison, Buma Award, meer dan 10.000 shows in Europa en steeds vaker daarbuiten. Ze traden o.a. op met The Black Keys, The Black Crowes, Ten Years After, Deep Purple, Wolfmother en so on. Mocht je een onverlaat zijn en deze band niet kennen, dan weet je het nu. Zo’n beetje dan, want over DeWolff moet je niet lezen, daar moet je gewoon bij zijn. In de zaal, op de weide, tussen het publiek. Deze Limburgers zijn samen een eersteklas liveband, een echte BAND met de vrijheid om te freewheelen als een dolle. Niet vastzitten aan dogma’s, maar als een freebird het podium op om het publiek om de oren te wapperen met vibes die nergens beter tot hun recht komen dan op een festival als de Zwarte Cross. Ze passen in de Roadhouse, op The Bayou, in de Megatent maar hopsa, ook heerlijk op het Hoofdpodium. DeWolff is niet terug, hij was er altijd al.