Een paar maanden geleden ben ik verhuisd naar Oosterbeek. Hier woon ik samen met Lars van Surksum en Vera de Vries in een appartement. Het is er erg gezellig. In het weekend komen vaak hardloopvrienden -en vriendinnen langs om gezellig een drankje en een hapje te doen.
Helaas heb ik vanwege de Corona-maatregelen al heel lang geen wedstrijd meer gelopen. Ik merk hierdoor dat ik moeite heb om mij zelf op te laden om te gaan trainen. Mijn trainer Honoré had dit ook in de gaten. Na een indringend gesprek met Honoré is bij mij het besef gekomen dat ik me weer moet gaan focussen. Zijn donderpreek heeft gewerkt. Ik had een trap onder mijn kont nodig, in figuurlijke zin. Laat de wedstrijden maar komen!
Ik ben geen vroege vogel maar op de foto zie je mij met een hardloopmaatje hardlopen tijdens zonsopgang (06:30 uur). En dat geheel vrijwillig ????
Als laatste wil ik jullie hartelijk bedanken voor de interesse. Ik ben geen Achterhoeker meer en daarom is het de hoogste tijd om plaatst te maken voor een nieuwe deelnemer aan de Zwarte Cross Talententuin. Uiteraard blijf ik wel ambassadeur van de Talententuin. Ik wil in het bijzonder Gijs bedanken. Zijn inzet en oprechte interesse in mij en mijn familie is echt bijzonder. Hij staat dag en nacht belangeloos voor ons klaar. Wat dat betreft had hij een Somaliër kunnen zijn… Achterhoekse noaberschap en Somalische gastvrijheid heeft overigens sterke gelijkenissen met elkaar! Daarom voel ik me ook echt thuis in de Achterhoek!
Voor de allerlaatste keer een blog van mij. Het is een lastige. Sinds september 2020 heb ik besloten om te stoppen met hardlopen. Nadat ik eind 2019 last kreeg van blessures, werd het er allemaal niet beter op. In februari bij de NK cross liep het niet zoals ik gehoopt had, maar ik zag het zomerseizoen positief te gemoed. Destijds heb ik veel gelopen voor trainingen op de Lochemse Berg, samen met mijn toenmalige trainingsmaatje Connor. Er was toen al wel sprake van de lockdown door corona. Ik had niet gedacht dat we zo lang in deze ellende bleven. Ik trainde voor het Europees Kampioenschap onder de 18 in Italië. En net zoals alle andere wedstrijden werd ook deze wedstrijd geannuleerd. Dat was balen! Maar ook mijn blessures aan mij been bleven komen en gaan. De rust was fijn, maar het helemaal niet meer trainen was echt niet goed voor mij. De pijn bleef. Daarom heb ik in september 2020 de keus gemaakt om te stoppen met hardlopen. Ik heb hier echt lang over nagedacht. Mijn leven was hardlopen, en nu? Ja wat nu?
Inmiddels was ik op een andere school begonnen en kon ik daar een goede start maken. Opeens had ik meer tijd voor school, vrienden en nadenken over een andere toekomst met andere doelen.
Vanaf maart 2018 kwam ik bij de Talentuin van de Zwarte Cross. Dit heeft voor mij veel mogelijk gemaakt en mij gesteund. Ik ben ze dankbaar voor alles wat ze voor mij gedaan hebben en in het bijzonder Gijs Jolink. Hij was mijn steun en toeverlaat en gelukkig nu nog. We zien en spreken elkaar met enige regelmaat.
Ook alle lezers en volgers bedankt voor het steunen. Het was een mooie tijd. BEDANKT.
In de coronatijd zijn er geen wedstrijden, maar gelukkig organiseert ons team, RTC Loopland Gelderland, onder begeleiding van coach Honoré Hoedt regelmatig trainingscrossen. Omdat ik sinds augustus vermoeid was heb ik niet alle trainingscrossen meegedaan, maar op 16 januari heb ik toch de 4e trainingscross op Planken Wambuis meegepakt. Het was eerst de bedoeling dat ik zou gaan trainen, maar tijdens het inlopen heb ik toch besloten om mee te doen. Er waren verschillende afstanden: 2,4km, 5km en 10km. Omdat ik nog niet helemaal fit was, heb ik meegedaan aan de kortste afstand: 2,4km. Deze won ik onverwacht en sinds die tijd doe ik alle trainingscrossen mee. Op de daaropvolgende twee crossen liep ik wel de langere afstand: de 5 kilometer. Deze gingen erg goed. Op 27 februari liep ik op Warnsborn zelfs een persoonlijk record van 15:30 op de 5 km. Op de andere cross (28 maart) startte ik iets te langzaam waardoor ik uit kwam op een tijd van 16:07.
Sinds 11 januari ben ik vanuit Zutphen verhuisd naar Oosterbeek, waar ik samen met teamgenoten Vera De vries en Lars van Surksum woon. Doordat ik nu in Oosterbeek woon kan ik makkelijker reizen naar zowel de trainingen als mijn studie. Hierdoor krijg ik meer rust, iets wat ik aan het begin van dit jaar miste. Naast dat ik nu bij bijna alle gezamenlijke trainingen aanwezig kan zijn en daardoor beter kan trainen, is ook mijn nieuwe studie van start gegaan. Buiten de 6-7 trainingen die ik per week afwerk, studeer ik voor verkoper en loop nu mijn stage in Arnhem.
Alweer een jaar geleden kwam ik terug van hoogte stage in Ethiopië. Toen ik daarvan terug kwam was ik eerst erg vermoeid. Gelukkig ben ik daarvan snel hersteld en kon ik een mooi trainingsseizoen lopen. Door alle coronamaatregelen begon het baanseizoen midden in de zomer, dus 2 maanden later. Na een paar mooie maanden, die ik in vorm was, heb ik mijn eerste baanwedstrijd van 1500m in Utrecht gelopen. Dat was een geslaagde wedstrijd en fijn om weer een wedstrijd te hebben. Mijn volgende wedstrijd was in Haarlem, de 5000 meter. Die ging super slecht en daar ben ik mijn vorm kwijt geraakt. Het was een hele warme dag. Mijn wedstrijd begon om 16.00 uur. Het was 36 graden en de wedstrijd was op de straat. Tijdens het inlopen was het te doen en leek de temperatuur mee te vallen. De wedstrijd begon en na 2000 meter werd het erg zwaar. Belangrijk was dat ik niet heb opgegeven, heb de wedstrijd uitgelopen. De laatste ronde heb ik nog geprobeerd te sprinten, maar helaas lukte dat niet meer. Uiteindelijk ben ik in mijn eigen tempo gefinisht. Na deze wedstrijd had ik moeite met lopen en heb de schaduw op gezocht. Ik ben met een grote teleurstelling in slaap gevallen. De week erna werden alle trainingen moeilijk, zelfs de duurloop. Ik voelde me niet goed en fit.
Ondertussen heb ik mijn bloedbeeld laten controleren bij in het ziekenhuis Gelderse Vallei. Dit op advies van topsport geneeskunde, Sports Valley.
Het onderzoek bracht helaas geen oorzaak voor mijn vermoeidheid en klachten.
Maar nu 6 maanden later voel ik me beter en ben bezig met opbouwen van mijn trainingen.
Het is een vreemd atletiekseizoen geweest met eerst geen wedstrijden en de laatste zes weken ineens wel weer wedstrijden. Ik ben de afgelopen vier maanden goed in vorm geweest, maar heb dat niet altijd kunnen laten zien. Ik ben nu vooral erg vermoeid.
De laatste twee weken deed ik het rustig aan tijdens training en ondertussen zijn we aan het onderzoeken waar de vermoeidheid vandaan komt. Ik merk het vooral na harde trainingen. Ik herstel slecht en begin dan eigenlijk te vermoeid aan een nieuwe training. Op den duur stapelt de vermoeidheid zich op en raak je overtraind. Ik heb daarom in overleg met mijn trainer besproken om binnenkort naar de sportdiëtiste en de sportarts van Atletiekunie in Ede te gaan voor onderzoek.Ik hoop dat daar een goed beeld uit naar voren komt waarmee ik aan de slag kan richting het crossseizoen later dit jaar. Tot die tijd blijf ik mijn conditie op peil houden.
Naast hardlopen heb ik sinds afgelopen week een nieuwe hobby: ik lees tegenwoordig namelijk boeken. Het geeft mijn ontspanning tijdens het treinreizen naar Zutphen, maar ook gewoon thuis op bed of op de bank bevalt het mij heel erg goed. Op zich is dit wel grappig, want toen ik het eerder van de juffen meesters moest deed ik het niet. Nu ik het niet meer van iemand hoef heb ik door dat ik er juist ook veel van kan leren. Ik lees dan ook graag over zaken die ik interessant vind. Dat maakt het lezen leuker en daardoor houd ik het ook beter vol. Momenteel ben ik aan het lezen over de slavernij van vroegen in West-Afrika, zowel vanuit het oog van slaven als van de handelaren. Daar zit dus een heel groot verschil in. Mijn interesse hiervoor was al langere tijd aanwezig, maar door de ‘Black Lives Matter-beweging’ in Amerika en de grotere discussie in Nederland is mijn interesse nog groter geworden. Soms heb ik zelf het gevoel dat ik nagekeken wordt. Of dit nu op school, in een zwembad of op straat is, dat maakt niet uit. Het gebeurt gewoon en dat vind ik niet erg. Het is wel vervelend als ik aangesproken word over bijvoorbeeld het gebruik van mijn fiets. Er wordt dan soms gevraagd of de fiets wel van mij is, terwijl ik deze gewoon open met een sleutel. Dit is maar een klein voorbeeld, maar dat is ook waar ik het bij wil laten.
Tijdens de demonstraties werd er veel gezegd over de slavernij. Dat onderwerp is bij mij op school vroeger nooit behandeld. Toch wilde ik er meer informatie over hebben en naast films kijken ben ik dus boeken gaan lezen hierover. In de boeken worden de verhalen mooi, duidelijk en soms zelfs verdrietig omschreven. Ik wist niet dat boeken mij op deze manier konden raken. Ik ben er dus achtergekomen dat een boek met een goed onderwerp voor ontspanning kan zorgen bij mij.
Eindelijk is het zover: we kunnen weer wedstrijden lopen. Zaterdag 18 juli heb ik mijn eerste wedstrijd van het seizoen gelopen in Utrecht. Deze wedstrijd was mijn eerste 1500m in twee jaar tijd, want vorig seizoen heb ik geen baanwedstrijden mee kunnen doen i.v.m. mijn blessure. Ik had dan ook erg veel zin om tijdens deze wedstrijd te gaan knallen, maar helaas werd ik in de tweede serie ingedeeld en dat was een te langzame serie voor mij. De eerste ronde liep ik in 67 seconden. De tweede en derde ronde liep ik in 65 en 64 seconden en in de laatste ronde van 400m wist ik te versnellen en deze heb ik gelopen in 60 seconden. De laatste 300m heeft mijn trainingsmaatje Gert-Jan geklopt in 43 seconden. Dat was dus een super snelle eindsprint. Uiteindelijk ben ik op 4:02:05 minuten gefinisht. Dit was 90 tellen boven mijn PR. Achteraf was ik best tevreden met het eindresultaat, want ik ben niet kapot gegaan. Ik heb dan nu ook veel vertrouwen in de volgende wedstrijden.
Begin juli ben ik weer begonnen met het trainen op de baan in Zutphen. Na 4 maand rondom Groenlo getraind te hebben, ben ik blij weer in trein te kunnen zitten op weg naar mijn training. Ik voel me wat gespannen, na zo’n lange tijd niet trainen bij topteam Hanzesport. Gelukkig is Herman er ook.
We hebben eerst de afgelopen periode doorgesproken en nu is het belangrijk om weer vooruit te kijken en fit te worden. De periode na niet trainen door blessures moet wel rustig opgebouwd worden. Deze avond ging de training goed, het voelde als vanouds. Ook al ben ik er nog lang niet, begin was er! Het is fijn om er weer te zijn. Ik ben rustig begonnen en de afgelopen weken heb ik rustig opgebouwd. Tot op heden klachtenvrij en dit voelt zo fijn. Eindelijk durf ik weer te denken aan wedstrijden en het volgende seizoen. Daar komt bij dat de vakantie is begonnen. Nu kan ik weer in het goede ritme komen en blijven, zonder rekening met school te houden voorlopig. Ik ga weer genieten van mijn trainingen. Het belangrijkste doel voor komende periode blijft fit worden, zodat ik tijdens het crossseizoen mij verder kan voorbereiden op de wedstrijden in 2021.
Farhaan schreef deze week zijn blog voor het Achterhoek Nieuws. Deze verschijnt in alle edities die Achterhoek Nieuws uitbrengt.
Het was me het jaar wel! Na een succesvol zomerseizoen in 2019, vol met nieuwe records en uitzicht op kwalificatie voor een Europees Kampioenschap, is 2020 voor mij vooral een jaar met uitdagingen geworden. Even terug naar de laatste drie maanden van 2019. Een periode waarin baanatleten na een korte rustperiode beginnen aan de opbouw van het crossseizoen. Een opbouwperiode waarin ik mijn goede vibe helaas niet lang kon vasthouden. Verschillende blessures in mijn heup en kuiten zorgden telkens voor onderbrekingen in de opbouw en bij de crosswedstrijden kon ik niet het beste van mezelf laten zien. Hierdoor is het winterseizoen dan ook niet zo gelopen als ik gehoopt had.
Na de winter begonnen de trainingen voor het baanseizoen weer. De blessures kreeg ik meer onder controle en ik had fysiek en mentaal het gevoel dat 2020 een topjaar zou worden. Na een week trainen veranderde alles vanwege corona. De Atletiekunie besloot al vrij snel alle wedstrijden af te lasten tot september 2020. Dat was wel een schok, want wat moet je dan? Geen wedstrijden meer, geen zicht op persoonlijke records, geen strijd om de Nederlandse titel en geen kwalificaties voor internationale kampioenschappen. Zelfs het trainen op de atletiekbaan met mijn teamgenoten bij Top Team Hanzesport in Zutphen werd onmogelijk. Mijn trainer bleef trainingsschema’s opsturen zodat ik in mijn thuisomgeving in Groenlo kon blijven trainen. Sommige trainingen heb ik gelukkig samen met mijn trainingsmaatje Connor kunnen doen. Het was een zware periode waarin mijn begeleidingsteam extra stappen voor mij heeft gezet. Dank sportpsycholoog Marjolein voor de goede gesprekken en oefeningen, dank trainer Herman voor de coaching om mij scherp te houden en dank sponsors voor jullie vertrouwen na een jaar waarin ik zo weinig heb kunnen laten zien.
Ik ben nu deels vanuit huis, maar ook weer met mijn team in Zutphen aan het opbouwen. Zo kan ik weer starten met het crossseizoen. Opnieuw mentaal opladen voor wedstrijden, de honger na de competitie zien te stillen in trainingen en af en toe wellicht een onderlinge challenge. Ik kijk uit naar het baanseizoen van 2021. Ik kijk uit naar de geur van tartan, het geluid van spikes op de baan en het beeld van de langgerekte treintjes van atleten. En dan, dan sta ik er straks weer topfit bij voor het baanseizoen van 2021!
Na maanden van trainen op de weg was het eindelijk weer zover: we mochten weer trainen op de prachtige blauwe baan van Nationaal Sportcentrum Papendal. De afgelopen twee weken trainden we dus weer op een atletiekbaan. Ik moest echt weer een beetje wennen aan het gevoel van het zachte tartan van de atletiekbaan. De trainingen op een baan zijn namelijk ander soort trainingen dan op de weg. Je kunt precies de afstand lopen die op je schema staat en er zijn altijd wel meerdere atleten in de buurt. Na een training ervaar je bij het uitlopen ook de verhalen van de andere atleten en heb je meer een voldaan gevoel. Een meer voldaan gevoel, want je kunt de teampo’s van de training beter aanvoelen en profiteren van trainingsmaatjes.
Ik train in deze periode twee keer per week op Papendal en één keer in het bos in Warnsbon. Dat is een prachtig bos ten westen van Arnhem waarnaast mooie bospaden, ook uitgemeten crossrondjes en heuvels liggen. De krachttrainingen doe ik nog steeds thuis, maar een grote kans dat we aankomende week weer in de sportschool kunnen gaan trainen. Voor mij beginnen de trainingsweken dus weer redelijk op de situatie voor corona te lijken.
In de quarantainetijd heb ik niet alleen getraind, maar samen met mijn zusje. Zij was dan de haas. Zij ging dan op de fiets en ik ging hardlopen. Toch kon mijn zusje mij niet altijd bijhouden, omdat ik dan te snel aan het hardlopen was. Toch ging ze iedere dag met mij mee. Zo’n hulp was wel heel handig, want bij veel wind kon zij mij dan hazen. Maar op een dag, toen ik aan het hardlopen was in de buurt van het festivalterrein van de Zwarte Cross, viel mijn zusje met de fiets. Hierdoor lag de ketting van haar fiets eraf en kon ze natuurlijk niet verder fietsen. Ik moest wel verder met mijn training, dus ik ben samen met mijn broertje nog een rondje gaan maken. Zij is in die tijd naar de buren gegaan, want dan kon haar fiets weer gemaakt worden. Helaas kregen ze het niet voor elkaar om de fiets te maken, dus toen hebben ze haar een lift naar huis aangeboden. Dat was super lief van ze!
Naast de quarantainetijd, is het ook Ramadan. Voor mij is deze Ramadan makkelijker dan andere jaren. Nu ben ik namelijk echt een nachtmens geworden.
Wat een tijd is dit. Voor ons was het niet mogelijk om bij Topsport Hanzesport in Zutphen te trainen. Zoals ik in de vorige blog al vertelde, was Connor mijn trainingsmaatje en ik heb dus al die tijd volop met hem getraind. Zo gingen we minimaal één keer per week naar de Lochemse Berg. Omdat we niet samen konden reizen natuurlijk, spraken we gewoon af op locatie. Helaas zijn mijn kuiten/benen sinds een week of twee aan het protesteren. Ik had hier zowel tijdens het lopen door de natuur, als op de weg last van. Aangezien het niet mogelijk was om naar de fysio te gaan, heb ik in een ijsbad gelegen voor het herstel. Een ijsbad schijnt namelijk heel goed te zijn voor het herstel en het afvoeren van giftige stoffen, maar het voelde echt aan alsof ik bevroren was. Het ijsbad heeft haar werk gedaan, want de dagen daarna ging het trainen veel beter. Toch heb ik, samen met Herman, besloten om even helemaal niet te trainen. Op die manier kon ik mijn benen namelijk volledig rust geven. Afgelopen week ben ik ook nog even voor de zekerheid langs de huisarts gegaan. Zij gaf het advies om even bloed te laten prikken, om een tekort aan vitamines uit de sluiten of juist te ontdekken. Nu is het wachten op de uitslag. De volgende keer hoop ik jullie hier meer over te kunnen vertellen.
Sinds de overheid de eerste coronamaatregelen heeft genomen ben ik weer in Groenlo bij mijn familie gaan wonen. In Groenlo is alles voor mij een stuk rustiger en daar heb ik dan ook meer de tijd voor trainingen en om te rusten. Dat kan ik erg goed gebruiken, want in Zutphen was ik meestal van 08.00 tot 20.00 uur weg. Daardoor was ik dan ook vaak moe. Nu ik weer thuis in Groenlo ben is het een stuk rustiger en daar kan ik dan ook goed herstellen. Op deze manier kan ik hard trainen zonder dat de vermoeidheid erbij komt kijken.
Ondertussen volg ik via het internet de lessen van school. De krachttraining volg ik ook via het internet, samen met mijn teamgenoten. Normaal deed ik dat in de sportschool, maar ook die zijn natuurlijk gesloten en daarom moet ik mijn krachttraining thuis uitvoeren. Thuis heb ik geen gewichten, dus daarom gebruik ik bakstenen.
Sinds begin maart zijn er geen gezamenlijke trainingen meer. Een week later werd ook besloten dat er geen trainingen meer zijn in kleine groepjes met het Topteam van Hanzesport. Erg jammer, want we konden elkaar juist beter maken. Doordat bijna alles stil ligt in Nederland is Ibrahim weer thuis komen wonen voor deze periode. Dat betekent dus wel dat ik een trainingsmaatje bij mij in huis heb, net als twee jaar geleden. We trainen dan ook regelmatig samen. Lange duurlopen doe ik meestal wel alleen of ik vraag of een vriend om mee te gaan op de fiets. Daarnaast train ik ook één keer per week met Conner. Met hem train ik normaal gesproken altijd samen in Zutphen. In dit geval is het wel een geluk dat hardlopen een individuele sport is. Het kan altijd doorgaan, zolang ik maar op 1,5 meter afstand blijf van de ander. De meeste trainingen doe ik aan het einde van de dag. Want ook ik moet net als ieder ander met school aan de slag. Toch vind ik het wel heel fijn dat ik nu echt de tijd heb om te trainen en dat ik zelf kan bepalen wanneer ik dat doe. Mijn trainer, Herman, stuurt mij iedere week een schema met daarin alles wat ik moet doen en op welke dag ik dat moet doen. Dit geeft mij een houvast. Ik baal natuurlijk wel van het feit dat alle atletiekwedstrijden voor 2020 zijn afgelast, want mijn doel was toch wel om het EK onder de 18 te lopen. Deze vervalt tot nu toe dus ook en het is niet duidelijk of die nog plaats gaat vinden, wellicht in 2021. Dat is dan ook waar ik op hoop.
Ondanks dat er geen grote wedstrijden zijn, blijf ik trainen. Het lopen geeft mijn ontspanning in deze tijd en dat is ook heel belangrijk. Ik hoop dat iedereen goed en gezond deze periode doorkomt. We zien elkaar weer als het leven weer normaal wordt. Houd afstand en tot ziens!
In mijn vorige blog heb ik geschreven over mijn trainingsstage in Portugal. In het heerlijke zonnetje van de Algarve heb ik goed kunnen trainen. Zo goed zelfs dat mijn trainer vond dat ik wel mee kon doen met het Nederlands Kampioenschap Cross, afgelopen 1 maart. Supertof natuurlijk om mee te doen.
De crosswedstrijd ben ik rustig gestart en ben rustig gaan door versnellen gedurende de race. Op ongeveer de helft van de wedstrijd, na een kilometer of 4, was mijn tank op en kon ik niet meer vooruit komen. De eerder ingehaalde concurrenten kwamen mij weer voorbij en mentaal knakte ik. Iets wat je in zo’n situatie nooit moet doen is uitstappen. Toch kon ik het niet meer opbrengen om door te lopen. Ik ben uitgestapt op het NK Cross.
Na het NK Cross voelde de training niet goed. Mijn trainer en ik denken dat dat komt door de harde trainingen die we hebben gedaan na mijn hoogtestage. In Ethiopië heb ik heel veel lange duurlopen op hoogte gedaan en ben bij thuiskomst te hard gaan trainen. En dat terwijl mijn trainer me nog zo gezegd had om na een hoogtestage 10 dagen rustig aan te doen. Nu ben ik erg vermoeid en heb de trainingen heel rustig weer opgestart.
Ik ga nu vijf weken lang rustig trainen om weer snel fit te worden voor de trainingen gericht op het baanseizoen. Insha Allah.
Nadat ik me de afgelopen periode goed had voorbereid op de Nederlands Kampioenschappen Cross, viel me het erg tegen. Ik ging positief naar het NK Cross toe en had er veel zin in. Na het opwarmen was het tijd om te starten, 6 km door modder en zand. Het parcours was zwaar vanwege de regen die er was gevallen de afgelopen dagen. De eerste paar 100 meter voelde goed, maar opeens na ongeveer 600 meter kwam de pijn in mijn been weer opzetten. Dit kon mij toch niet gebeuren dacht ik! Ik heb geprobeerd een knop om te zetten, maar de pijn werd steeds erger. Mijn trainer zag het gebeuren en gaf aan dat ik uit de wedstrijd moest stappen voordat de blessure nog erger werd. Ik heb de wedstrijd toch uitgelopen en heb veel concurrenten voor moeten laten gaan, maar ook een aantal achter mij kunnen laten. Het zit niet in mijn karakter om op te geven, ik wil doorgaan tot ik er bij wijze van spreken bij neer val. Ik heb dromen en doelen waar ik aan werk en om dit te bereiken. Ik moet van me zelf doorgaan en pas opgeven als er geen andere mogelijkheid is. Ondanks dat ik er van baal, moet mijn seizoen eigenlijk nog beginnen. Daar houd ik me aan vast en ga ik voor. Van tegenslag valt te leren en dat ga ik doen. Soms zit het mee en soms zit het tegen. Dat geldt voor iedereen en ook voor mij. Samen met de mensen om mij heen, ga ik me voorbereiden op het atletiek seizoen.
Afgelopen week heb ik geluncht met Gijs Jolink. We hebben gezellig gekletst en lekker gegeten. De tijd ging erg snel. Tenslotte gaf hij me goede adviezen over het leven. Ik zal hier aan terugdenken op de momenten dat ik het nodig heb.
Na twee weken hoogtestage in Ethiopië ben ik nu op trainingsstage in Portugal. Op donderdag 20 februari zijn mijn teammaatje en de trainer van loopband Gelderland naar Portugal gegaan. In de Algarve zie je veel atleten rond deze tijd van het jaar. Het is hier qua temperatuur erg lekker; niet te warm en niet te koud. Daarnaast kun je op trainingsstage jezelf helemaal focussen op trainen, slapen en rusten voor de volgende training.
De combinatie van mijn hoogtestage in Ethiopië, waar ik veel lange duurlopen heb gedaan, en de trainingsstage op zeeniveau in de Algarve is ideaal. Ik kan nu vanuit een goede basis (veel duurtrainingen) werken aan mijn snelheid op de atletiekbaan. Dit moet resulteren in een goede start van het atletiekbaan-seizoen in april.
Een hoge klassering halen tijdens de Nederlandse Kampioenschappen in het baanseizoen is het doel. Met alle trainingen die ik nu aan het doen ben heb ik het gevoel dat ik er een mooi baanseizoen van ga maken.
‘Vorm zit tussen de oren’, althans volgens Willem van Hanegem. Voor een gedeelte heeft hij gelijk. In de afgelopen maanden heb ik zware trainingen afgewerkt waardoor ik tijdens de wedstrijden me niet sterk voelde. Ik was uit vorm, althans dat dacht ik. De afgelopen weken heb ik meer rust gehad en ik merk dat ik nu echt sterk ben. Ik ben in vorm en dat komt met het oog op het Nederlands Kampioenschap Cross dat volgende week plaatsvindt goed uit. Ik ben één van de favoriete voor een podiumplaats. Met minder neem ik geen genoegen!
Ter voorbereiding op het NK heb ik op zaterdag 15 februari 2020 meegedaan aan de Beko Jutberg trail, georganiseerd door AV Gelre. De wedstrijd was voor mij een training. Lekker door de bossen van de Veluwezoom crossen, heuvel op, heuvel af. Wat een gave trail was dat en als kers op de taart ging ik er vandoor met de winst.
Nu staat alles in het teken van de voorbereiding op het NK. Slapen, rusten, sportmassage, gezond eten en schoolopdrachten maken. In mijn volgende blog kun je lezen hoe het Nederlands kampioenschap is gegaan.
Zes mooie goede weken trainen op hoogte in Ethiopië zitten er op! Vorige week vrijdag ben ik teruggevlogen. Ik had heel veel zin in het Nederlands Kampioenschap 10 km in Schoorl. Vanaf Schiphol ben ik direct met de trein naar Bergen doorgereden. Daar kreeg ik al snel in de gaten dat de aangekondigde storm ook voor problemen kon gaan zorgen bij het NK 10 km. Eerst werden op zaterdag de starttijden voor de langere afstanden vervroegd. Vervolgens werd op zondagochtend helaas besloten de wedstrijd helemaal af te lassen. Erg jammer, want ik had speciaal mijn trainingsprogramma afgestemd op deze wedstrijd. Achteraf bleek het besluit van de organisatie terecht, want het duingebied werd zwaar getroffen door de storm.
Nu ga ik met mijn trainer bekijken welke wedstrijden er op de kalender staan en waar ik mijn goede vorm kan laten zien. De volgende keer lees je hier meer over.
SCROLLEN
